بی عنوان

کمرم را خم میکنم، روی زانوهایم مینشینم،کوتاه میشوم تا به آسمان برسم و میبوسم آن دو ستاره درخشان را و میبویم آن نفس خدایی را که تا عمق جانم پر از اوست.می ستایم با همه وجودم لحظه لحظه بودنت را.نگه میدارم لمس دستانت را بر جای جای بدنم برای ساعتهای دور از تو دستان نوازشگر یا حتی خشمگینت را که تنبیه هم میکند مادر را این روزها.فدای همه ثانیه های بودنت.

این روزها احساس بی وزنی میکنم انگار در خلا مانده ام نمیدانم بالا میروم یا پایین می آیم درونم کسی فریاد خستگی سرداده. اما تو جهانی دیگری.با تو همه چیز خوب است هیچ واژه ای معنای بد ندارد همه چیز در آرامش است.چه اهمیتی دارد که نقش بازی کنم.چه اهمیتی دارد که خودم را گم کرده ام.تورا دارم برای همه روزهایم.مهم نیست که کمی بدقلقی میکنی مهم نیست که گاهی هیچ یک از روش های تربیتی و روان شناختی بکار نمی آیند .بودنت مهم است دیدنت مهم است.

شیرین روزگار من هر روز دری تازه را به دنیای بزرگتر شدن می گشایی و من و پدرت را وا میداری به هر ثانیه شکر مهربان خالقمان بخاطر داشتنت .خدایم شکرت بخاطر این قند مکرر که این روزها با بوسه های صدا دارش مادرش را تا عرش میبرد.شکر شکر شکر

.

پسرم در حال آش درست کردن با یک خنده شیطانی

دیشب تولد باباجون.پایا و هانا با مامانا و باباجون

فدای جفتتون